Pomiary twardości materiałów węglowych i grafitowych wg normy DIN 51917

Twardość materiałów węglowych i grafitowych określa się zgodnie z normą DIN 51917. Metoda badawcza opisana w tej normie jest zmodyfikowaną metodą Rockwella (ISO 6508) do badania materiałów węglowych za pomocą wgłębników kulkowych. Twardość Rockwella materiałów metalowo-grafitowych, np. szczotki węglowe w silnikach i generatorach można również określić za pomocą tej metody. Podobną procedurę opisuje również norma ASTM C886.

• Za pomocą tej metody bada się twardość w zakresie makro, z obciążeniem głównym między 29,42 a 1471 N.
• Jest to metoda oparta na pomiarze różnicy głębokości. Oznacza to, że twardość wylicza się na podstawie różnicy głębokości wciskania odcisku pod wpływem obciążenia głównego oraz wstępnego.
• Kształt i materiał wgłębnika: metalowa kulka z węglika o różnej średnicy w zależności od metody.
• Procedura pomiaru jest taka sama jak w przypadku metody Rockwella. Różni się wartością używanych obciążeń.

Poszczególne metody opisane w normie DIN 51917 różnią się między sobą średnicą wgłębnika kulkowego oraz obciążeniem wstępnym i głównym. W tabeli poniżej przedstawiono metody opisane w omawianej normie. Podając wynik twardości należy podać również odpowiednie oznaczeni (tj. średnicę kulki oraz obciążenie w kilogramach-siły, np. zapis 50 HR 5/150 oznacza twardość 50 jednostek przy pomiarze wgłębnikiem kulkowym o średnicy 5 mm przy obciążeniu 150 kgf).